Потомок е на револуционери, татко му Лазар и дедо му Ѓорги Парго се истакнале со своите историски дела.
Основното образование го почнал во родното село, но откако училиштето сe затворило, продолжил да оди во Царев Двор, со својот другар Владе Шарковски, секој ден и по студ и по невреме преку Езерени, пешки по десеттина километри кон Царев Двор и назад.
Се истакнал со бистрина и највисоки оценки поради што редовно и бил пофалуван од наставниците и од директорот на училиштето Ѓорги Прцуловски, кој понатаму го смета за свој доживотен пријател.
Детството го поминал и на училиште и на нива, биле тоа години кога во помагање на семејството биле вклучени и тој и помалите сестри Златка и Лепа.
Средно училиште тргнал да учи во Битола, но по две недели поминати таму го предомислил неговиот татко Лазар, за да биде поблиску до него, тој тогаш работел во "Гранит" како надгледувач на изградба на патот Ресен - Охрид.
Се запишал во гимназијата "Свети Климент Охридски", се сместил во интернат.
Во тоа време ги запознава другарите Иван Голабоски, Јане Ангеловски, Наум Бурназ, Николина Котушевска, Лазар Петковски, Елена Петровска, Васил Костојчиновски, Нијази Лиманоски, за кои секогаш зборува со радост.
Таму, му остава впечаток хуманиот гест на професорката Зердевска, таа на послабо ситуираните ученици им давала пари од својата плата. Станува активист во Црвениот крст (оваа година се слави јубилеј од 75 години од основањето), и со насмевка се присетува дека во првата новогодишна акција на делење храна во Охрид, волонтерите за прв пат виделе портокали.
