МАКЕДОНСКО ПОЕТСКО ЕХО

ЉУБИТЕЛИ НА ЛИТЕРАТУРА, КУЛТУРА И НАУКА-СВЕТИ ВИСАРИОН И ЛИТЕРАТУРНИОТ КЛУБ ИЗГРЕВ –ДЕМИР ХИСАР

На 18 август во дворот на библиотеката и амфитеатарот во Бабино, се одржа манифестацијата, “Македонско поетско ехо“ на која учествуваа поети од Македонија но и од дијаспората. Со свои песни настапија поетите: Проф. Ванѓелко Лозаноски, Д-р Менде Солунчевски, Мери Арсовска, Стојанче Колевски, Марија Ѓеорѓиеска и други. Од тука и јасно беше пренесана пораката да светот ја слушне македонската вистина, дека Македонија е највоспеана земја во светот  и на македонски јазик творат  македонски и светски поети. Македонци постојат, постои Македонија од антика до денес.

Оваа манифестација пробуди голем интерес кај публиката па затоа и доби покани од Скопје, Охрид и други градови низ Македонија. Пораките за Македонија ќе се разнесуваат низ убавиот поетски збор. Честитки за организаторите и учесниците.

Македонците од Мелбурн порачаа, Букурешкиот договор не важи

 Македонското шестнаесетзрачно сонце повторно се развиори пред  Парламентот на Викторија во Мелбурн.  Како што беше најавувано денес, 10-ти август, илјадници Македонци од сите возрасти зедоа масовно учество на мирниот протестен марш под слоганот “Марш за единство/March for Unity‘. Се со цел симболично да означат еден век од ништовниот Букурешки договор со кој Македонија беше немилосрдно распарчена. Истовремено му оддадоја и почит на сите знајни и незнајни македонски жртви кои ги дадоја животите во сите востанија и војни. Испратија јасни пораки и  до македонската Влада за итен прекин на преговорите за името Македонија како и барање до Австралиската Влада за признавање на Македонија под нејзиното уставно име. Организатор на протестниот марш беше Македонско – Австралиската организација на заедницата во Викторија. Честитки за организаторите и македонскиот народ кој храбро излезе да го искаже своето незадоволство од неправдите што се вршат над Македонија со децении наназад. Уште еден пример како Македонската дијаспора ги брани македонските интереси, македонскиот  идентитет, национална припадност и достоинство. На овој протест уште еднаш беше укажано на последиците од букурешкиот договор кога Македонија од централен и најзначаен дел на Балканот станала периферија и провинција на балканските земји.  Сето тоа резултираше со  асимилации, денационализација и егзодус на македонското население во Егејскиот дел на Македонија. А целта им беше -  уништување на коренот, губење на името.Македонија и македонското име не се спомнувало дури ни во пребројувањето на жртвите и загубите од војните..
Во обраќањето од говорницата меѓу другото стоеше: Ако не извлечеме поука од минатото, историјата ќе ни се повторува. А ако ни го сменат името, ирелевантна ќе биде и нашата вистина за Балканските војни и Букурешкиот договор.Македонците денес бараат извинување и репарации за штетите предизвикани од Балканските војни 1912-1913 година и Граѓанската војна во Грција во 1946-1949, врз имотите и животите на насилно прогонетите и убиените Македонци и за експлоатација на природните, културните богатства во окупираните делови на Македонија. Денес ние Македонците јасно кажуваме пред светот:
- ЕУ и НАТО, не се достојни да го менуваат државното име Македонија!
- Македонците први го носеа, го носат, и ќе го носат ова име - Македонија
- Нема цена и сила да го натера македонскиот народ да потклекне и самоуништи!
- Правото на самоопределување и на самодефинирање е неприкосновено и неотуѓиво!
- Прашањето за државното име македонија е затворено со референдумот од 8-ми септември, 1991 година!
- Денес, 10 август, 2013 година, за нас Букурешкиот договор НЕ ВАЖИ!
Народ без свое минато, нема своја иднина. И затоа оваа 2013 година, Македонците од сите делови на Македонија и целиот свет, од Владата на Република Македонија бараат:
- Прекин на преговорите за името Македонија и безусловно продолжување на членството во ОН, во сите меѓународни организации, под единственото име - Македонија!
И за крај, испраќаме барање до Владата на Австралија, - да ја признае Р. Македонија под нејзиното уставно име!
Да живее Македонија!

.

Лидија Нешковска - претседател на МACO- главен организатор на голем број настани во Македонската заедница.

ЧЕСТВУВАЊЕ НА ИЛИНДЕН ВО “МАКЕДОНИУМ“

По повод големиот национален и верски празник Илинден во спомен обележјето „МАКЕДОНИУМ„ Крушево оваа година зедоја учество и членовите на ‘Љубители на литература, култура и наука‘ - Демир Хисар. Како дел од манифестацијата ‘Десет дена Крушевска Република‘, тие прочитаа стихови и поетски научни мисли од автори кои имаат објавено дела во нивната издавачка куќа
.Уште еден голем допринос во одбележувањето на Илинден кој засекогаш ќе остане како светло сонце срцата на сите генерации Македонци. На тој ден се присетуваме на борбите и жртвата што ја дадоја нашите славни Илинденци за слобода на Македонија. Крушево како што и му доликува, љубезно ги отвори своите порти за сите посетители и учесници а публиката во Македониум бурно ја поздрави песната на поетесата Марија Ѓеоргиевска која беше посветена на илинденските виори во крушево и на ангелот македонски, Тоше Проески.

БАНИЦА ВО ПЛАМЕН

Беше рано утро, 4-ти мај 1903 година. Зората се зазоруваше. Ѕвездата Деница тивко трепереше од над Баница. Во селото петлите пееја, го најавуваа раѓањето на новиот ден. Луѓето станаа од постелите. Истокот како крв се црвенееше.
Гоце со четата на Димитар Гуштанов и Ѓорѓи Бродлијата, се на се дваесетмина, спиеше во селото Баница и ништо лошо не претчувствуваше. тука се беше затекол и револуционерот Димо Хаџи Димов. Уште убаво не се беше разденило кога од сите страни во селото залајаа кучиња.
Не потраа долго, во куќата каде што спиеше Гоце Делчев влезе задишена една старица и извика:
- Синови, станувајте! Илјаден турски аскер го сардиса селото.
За миг Гоце стана на нозе. Ја наполни малихерката. Ги прегледа револверите и бомбите. Тоа го направија и другите. За миг сите беа готови за крвава и нерамна борба. Дваесетмина против илјаден аскер.
- Гоце - предложи Гуштанов - да поведеме борба од селото од јакиве камени куќи. Кога ќе падне мрак, некако ќе се извлечеме.

ХРАБРОСТА И ВИСТИНАТА

Се сретнале храброста и вистината. Љубезно се поздравиле и мошне брзо се здружиле. од тој ден почнале да одат заедно и да живеат среќно. Еден ден почнале да се препираат:
- Кога влегувам во човечкото срце, за него велат дека е најсреќниот човек на светот! - вели Храброста.
- Кога јас влегувам во човечкото срце, за него велат дека е најдобриот човек на светот! се спротивставувала Вистината. Се пречкале така се додека не виделе некој крвожеден волк кој влечкал уловено јагненце.
- Еј, нека видат сите на светот дека од мене нема подобар ловец на светот - зборувал волкот.
Храброста и рекла на Вистината;
- Речи му на волкот оти не е точно дека е најдобриот ловец на светот, туку дека е бездушен злосторник и крвопиец.
- Не смеам, може и мене да ме задави - рекла со тивок растреперен глас Вистината.
Храброста горделиво се насмеала и рекла со повисок глас за да ја чуе и волкот:
- Каков ловец си ти, злосторнику! ти знаеш да ги задавиш само послабите од тебе, како што е јагнето. Волкот побеснел од лутина. Со своите големи и злобни очи почнал да бара кој е тој што смее така да зборува против него.
- Кој си ти што се осмелуваш да зборуваш против мене?
Излези ако смееш, да те видам.
Кога ги чула овие зборови, Вистината повеќе не можела ниту миг да чека. Побегнала и веднаш се изгубила, оставајќи ја Храброста сама како знае и умее да му се противставува на волкот .
Волкот со збеснети очи тргнал по неа, но никако не можел да ја види. Во тој миг Храброста видела еден изморен и плашлив ловец. Бргу му скокнала во срцето и почнала да го поттикнува. - Ајде, убиј го тој злосторник! убиј го зашто ме имаш мене да те храбрам и да правам очите да ти светкаат. Ловецот ја вперил пушката кон ѕверката и со еден погодок ја усмртил.
Патем, додека го влечкал волкот за нозе, храброста и викнала на Вистината:
- Се убеди ли сега кој е пополезен за човекот: ти или јас?
Вистината повеќе не знаела што да одговори. Таа навистина се плашела од волкот, затоа ја наведнала главата и го продолжила патот, засекогаш разделувајќи се од Храброста. Ловецот им раскажал на сите во селото за тоа како успеал да го убие волкот. Но, тој не застанал само на тоа. Почнал да измислува како во шумата убил уште седум волци, но не можел и нив да ги довлече. храброста која седела во неговото срце, прво била задоволна, но после се изненадила од ваквата лажна сказна.
- Денеска отепав мечка! - се фалел ловецот, иако ништо не можел да улови. Друг ден отепал лав, па тигар.... храброста сакала да пукне од мака уште во срцето на лажливиот ловец. И било жал што се одвоила од Вистината и тоа заради караница и лутина. Сега сфатила дека само заедно можат да бидат дури и горди пред светот. Еден ден, токму кога ловецот сакал да убие еден волк, храброста со сета сила излегла од неговото срце.
- Аман, што е ова? - викал тој. - Каде си Храброст да ми го стоплиш малку срцево, зашто овој волк ќе ме направи парчиња.
- Повеќе не ја очекувај мојата помош. Бегај колку што можеш побргу и спасувај си ја главата. И твојата пушка е немоќна без мене. Нека видат луѓето каков ловец си ти! Не можам повеќе да ги поднесувам товите лаги. Се срамам поради тебе. Се одвоив и од Вистината само да те усреќам но дури сега гледам дека не можам да живеам без неа.
- Прости ми , те молам, нема повеќе да лажам! - трчал ловецот и ја молел да му се врати.
- Не ловецу, не можам да ти помогнам. Во твоето срце треба да се всели Вистината. Таа треба да те грее за да не лажеш...
- Ох, Храброст моја, ценета Храброст, не оставај ме сам. Ти знаеш колку големо срце имам, во него има место за тебе и за Вистината. Дојдете и живејте кај мене! Ќе ви го подарам целото срце. Нека биде тоа вашиот најсакан и најтопол дом.
- Добро , му рекла - причекај додека ја најдам Вистината, ќе се вратиме заедно во твоето срце, а сега бегај додека не те распарчил волкот.
Ловецот скришно побегнал од волкот, се затворил во куќата и не смеел да излезе пред селаните како што излегувал пред тоа. Храброста долго ја барала Вистината и кога ја нашла и рекла:
- Ох драга моја пријателке, Дојди те молам, без тебе не можам да живеам повеќе.
- Што е со тебе, голема храброст? - збунето рекла вистината - ти нели многу го усреќи оној ловец?
- Остави ме те молам Од него создадов само фалбаџија, дури и бесрамен лажливец. не можев да живеам со него. Но, ме замоли да се вратиме кај него заедно. Ќе ни го подари срцето, а во него навистина има место за двете...
Вистината се насмевнала, се радувала одново што се гледа со својата другарка која постојано ха храбрела да остане голема и непоколеблива Вистина.
- Добро драга Храброст. Со тебе се чувствувам послободна и можам да зборувам без страв. Ајде да тргнеме и што побргу да го усреќиме ловецот.
Радосни како сестри, Храброста и Вистината тргнале кон ловецот за да му го врата сјајот во неговите очи и насмевката на лицето.

Ќамил Батали