ЖИВИ ОЧИ

Стар длабок бунар
ѕидан од македонски камен
пишти со вресок и клокоти
пливнат со живи очи
што нè чекаат нас,
ослепените Македонци.
Да црпнеме со дланка
и барем по едно око
од него да извадиме
за јасно да прогледаме,
да видиме што сторивме
и колку пред Бога згрешивме.
Да не си го видиме небото
со сенки пред сонцето
и со разлеано виножито.
Да не си ги видиме нивите
од туѓи плугови изорани
со бразди спремни за семе
донесено од туѓи расадници.
Да не си ги видиме ливадите
со нашите цветови свенати

а меѓу нив други некои
разлистени и расцветани
со чудни форми и мириси.
Да не си ги видиме домовите
запустени и немиросани
под стреите расплакани
со гнезда од мршојади.
Да не си ги видиме црквите
дополу разрушени и саѓосани
со правливи фрески и икони
на светците со очи насолзени.
Да не си ги видиме гробовите
со коските од предците
завиткани во пајажини
и со искршени крстови.
Да налееме вода со ѓеранот
образот да си го обелиме
и да побараме спасение
за да не нè фатат клетвите,
та нели сме како пирејот
со главите исправени
и уште неодмакедончени.
И прошка да побараме од Бога
оти во писанијата стари
ние сме неговите чеда
заколнати во љубов вечна
кон ова парче света земја
со запаметени молитви
и со врежани крвави траги
од чекори на војски неброени.
Ајде да си ги земеме
очите што ние самите
меѓу себе си ги извадивме,
да си ги земеме дури се живи
за да прогледаме кои сме
и да се изброиме колку сме.
Ајде ние, древниот народ,
еднаш докрај да се ородиме.

Автор: Розита Христовска
22.12.2017

An old deep well
walled in Macedonian stone
screaming and bubbling
float with vivid eyes, awaits us,
blinded Macedonians.
to scoop with our hands at least one eye
to see clearly,
to see what we did
and оur sins before God.
not to see the sky
with shadows in front of the sun
and with a rainbow scattered.
not to see the fields
from alien plows squeezed
with grooves ready for seed
delivered from someone else's nursery.
Not see the meadows
with our flowers slaughtered
and among them some others
blossomed and blossoming
with strange shapes and smells.
...........................................
Let's take the eyes that
we took them out among ourselves,
let's take them back while still alive
to see who we are
and count how many are we.
Let us, the ancient people,
once and for all, become one nation.

 The poem "Vivid eyes" by Rozita Hristovska, Macedonia

Macedonian timeline