ДЕДО ЈАКОВАТА ЧЕШМА

Поради големиот интерес кај голем број од читателите за легендите, еве уште една мошне интересна легенда за чешмата на Дедо Јаков
Овој настан се смета дека се случил некаде околу 1875 година. Во ова време живеел дедото Јако во селото Калањево – неготинско. Тој имал четири сина како што народот ги нарекувал – челад во тајфата, радост во куќата. Главно се прехранувал од неколку нивички кои ги обработувал со синовите. Имале и неколку овци. Па така го тркалале некако животот, крпен-трпен.
.Се било во ред се додека во селото не навлегле арамиски дружини од Арнаути, Турци кои крстосувале низ блиските планини.

Еден од синовите, Фило, бил убаво и стројно момче. Тој најмногу се грижел за овците и често го пасел своето стадо кај местото наречено Габер – Кејна и Вешеглав. Еден ден нему му се смачило па решил да се затскрие под некои сенки и да се одмори убаво. Зел да руча и веднаш потоа отишол до блискиот извор да се напие вода. Токму во тој момент дошле арамии вооружени со пушки и пукале во него. Фило бил смртно погоден и се струполил покрај изворот.
Стадото со неговите овци го растерале по ридот и небаре в земја пропаднале,ниедна не останала Еден селанец кој жнеел спроти ридот, со слушнал пукањето. Видел како каделка чад се дигнала од куршумите некаде кај месноста Габер-Кајна. Не го трпела кожа. Се искачил на ридот да види што се случило. Ги видел арамиите како забрзано преку ридот го префрлуваат стадото. Фило го немало со нив. Се присетил дека не ќе било на арно и дека овчарот го имаат убиено. Дотрчал во селото абер да стори, да им јави на селаните што видел. Се им раскажал што видел, како било и што било. Веднаш неколку мина вредни мажи зеле два вола и ги прегнале во дрвената кола. Се упатиле кон местото каде секогаш Фило ги пасел своите овци. Го пронашле убиен крај изворот. А нешто понастрана од него и кучето убиено. Искршиле гранки од дабјето и го покриле трупот, го качиле на воловската кола и молчејќи тажни се вратиле во селото. Како што доближувале дома, така посилно се слушале тажачки. Неговата мајка со силен глас плачела и редела – Фило чедо , фиданка откината, кој ќе ни тера милно стадо, кој ќе ни паси руди јагниња.
Сите во селото го исплакале, го истажиле како што било редот и обичајот. Дедото Јако никако не можел да го преболи синот. Тој живеел уште многу години потоа ама срцето му се гламјосало од жал за син му. Од тој ден, не видел бело видело. Решил да изгради чешма во спомен на Фило, крај селскиот пат. И ден денес постои чешмата и е наречена Дедо – Јаковата чешма.
Извор: Судбини и населби – легенди, Неготино 1981 – Киро Андонов.