ПОЕМА

И немаше ништо да те одврати

Постана бунтовник во кошмарен сон

а чувствата  како стари избледени конци...

се кинат и ти го олеснуваат патот

ти стануваш ненадајно и си одиш...

Ги остави боите и четката со која знаеше и да сликаш

во прашината остана поема

започната но недовршена

зборовите испрекинати

плачат и дење и ноќе

довикуваат да се вратиш

како птица во своето гнездо

да се свиеш и стоплиш

да насликаш нови бои

да го отвориш срцето кога умот друг пат фатил.

Ти така со лес си заминуваш и оставаш се позади

а стравот ја прави темнината поцрна од што е...

ти се реши и замина

но ако,

продолжи да одиш, и низ стравот има пат...

и после темнината доаѓа светлина

за кого каква...

И после тишината доаѓаат зборовите

се научиле да не плачат, да не тагуваат,

 престанаа да молат и исчекуваат

ја сфатија пораката на тишината

а поемата ќе добие друг крај.....

The poem "Poem" by Gordana Dimovska Macedonian timeline