Во Велгошти
Ај нека ни се множат годиниве пријателе
колку повеќе старееме се' повеќе,
зад нас оставаме траги небришани
и после нашата смрт кога ќе не нема,
ќе поминат невремиња, ветришта диви
но знај ќе дојдат и сончеви денови,
ќе се отпретаат неорани полиња
во нив ќе не' најдат, по здивот и крвта во корењата,
и по коските и стапалата ќе не' препознаат
Та сенка ќе ни чинат на припекот
и под секоја бразда и камен,
ќе го чујат завеаното слово во шумот на класјето
тогаш ќе не' слават на отворени полјани,
и родот ожнеат во родна земја од класје ракатки
никнува ново семе во плодородни ниви.
Ај нека не' дочува ова време
да не скитаме ко самоници,
ќе помине верувај тешково бреме
и пак ќе ги чуеме своите птици.
Таму во тие краишта каде сега само тишините
молчат да не не' беспокојат во дремката,
на постели легнати под сенки и ладовини
на перници од билје плетени,
а дотогаш ќе им отстапиме простор празен
на думите недопишани, ветени, недоречени.
Автор; Живко Деспотоски
9 јули 2017
No comments:
Post a Comment