Утринско ветре водите ги брани
А ние на брегот сосема сами
Сонцето ѕирка со срамежлив сјај
А ние посакуваме да нема крај.
Гушнати двата како во рај
Заљубени силно до бескрај
Летнати високо "то тhe sky"
Во охридскиот бисерен крај.
Зеленилото со ладовина мами
Како да не беше вака лани
Дали умот го губам
Што тебе многу те љубам.
Мирно е езерото сино
За нас да ни биде фино
Го разбрануваме со песок
И го кршиме сончевиот блесок.
Нас срцето заљубено н'и чука
А рипчината дотрчуваат во група
Ги гризат нашите прсти бели
А ние насмеани се правиме смели.
Лебедот плови по езерска шир
Како вечно водата ќе има мир
С'е дур бродот не го расипе тоа
Со сирената своја како обоа.
Автор: Крстевски Оливер Поешево
Comments
Post a Comment