Автор: Гордана Димовска
Секој миг ме враќаат спомените
Ме водат на една моја патека,
Прикриена во топлината на мојата тајна градина.
Ми иде да се вивнам високо, како птица со големи крила,
Ми иде да го испливам широкиот океан
Само да стигнам каде срцето ме носи.
Сакав, толку многу сакав барем за миг
Да седнам во мајчината пазува
Да ме погали по косата
Да ме нарече “сонце“, да ме утеши
Да ми даде нова сила.
Сакав да бидам поблиску и до татко
Да ми каже мудри зборови
Да ме прошета низ Битола
Да ме укори кога грешам
Да ме погледне со насолзени очи
И да ми каже колку ме сака.
И на последното збогување
Плачеше ко дете,
Молчеше и не кажа ништо,
Но знаев дека се грижи.
Сакав да седам заедно со моите браќа
Мојата потпора и среќа.
А денес, еве само времето
мириса на моите патувања.
И си зеде место во моето сеќавање.
29
Чепна во моите скриени мечти, мојата тага,
Ги слушна гласовите на оние што ме учеа
Да си ги сакам и почитувам корените
Да не се откажувам од моите соништа.
Сакам повторно да ги најдам во моето срце,
боите на тесните камени улици
боите на реката Драгор, мостовите стари,
да зачекорам по Широк сокак, и целиот град.
Секогаш драга си била
И зрачиш со топлина мила
Во песни опеана, волшебна самовила
Ех таа драга Битола!
Гордана Димовска
Comments
Post a Comment